اینکه در علم اخلاق می‌گویند اولین و مهم‌ترین عامل لغزش و گناه «غفلت» است، زیرا غفلت از خدا، غفلت از عذاب الهی، غفلت از قدرت خدا و خدا را ناظر ندانستن، سبب لغزش می‌شود و لذا می‌گویند وقتی انسان گناه می‌كند به یك معنا مؤمن هم نیست و در علم اخلاق كه موضوع تمام رذائل اخلاقی «غفلت» است و ریشه‌ی غفلت چیست؟ طبق آیه شریفه، اشتغال به دنیا است، چطور می‌شود انسان غافل می‌شود اشتغال به دنیا پیدا کردن، هر كسی هر مقداری اشتغال به دنیا داشت، منتهی «دنیا بما هی دنیا»، گاهی اوقات اشتغال به درس هم برای آدم، غفلت را به وجود می‌آورد.

مرحوم امام (رضوان الله تعالی علیه) یك وقتی می‌خواستند در سخنرانی‌هایشان دلبستگی را مطرح می‌كنند می‌گفتند گاهی اوقات انسان به یك تسبیح دلبسته می‌شود، به یك انگشتر، وقتی آن را گُم می‌كند انگار همه چیزش را از دست داده است، این همان دلبستگی است.

اینکه در روایات می‌فرماید: «حب الدنیا رأس كل خطیئة» و از طرف دیگر ائمه معصومین(علیهم السلام)  می‌فرمایند: هر چه ما می‌گوئیم در قرآن وجود دارد، پس می‌توان گفت: ریشه این روایت مذکور، آیه هفتم سوره روم است كه «يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُون‏». پس در نتیجه «يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا» خودش یك عنوان مستقلی برای مذمت نشد.